آشنایی با دیگر انواع استراتژی

همانطور که در مطالب قبلی عنوان شد، استراتژی در سازمان انواع مختلفی دارد. هر کدام از آنها نیز خود دارای انواع مختلفی هستند. استراتژی تمرکز یکی از انواع آنها می باشد. در این روش سازمان برای فروش محصولات و خدمات خود روی گروه خاصی از مشتریان تمرکز می نماید.

انواع استراتژی تمرکز

رسوخ در بازار: این روش به وسیله تلاش های بیشتر بازاریابی برای محصولات و خدمات فعلی سازمان سهم بازار را افزایش می دهد. برای مثال یک شرکت اینترنتی را در نظر بگیرید، این شرکت برای تبلیغات و بازاریابی، بودجه تبلیغات خود را بالاتر می برد تا به این صورت بتواند خریداران را قانع نماید تا از طریق اینترنت سرمایه گذاری کنند. این شیوه زمانی استفاده می شود که بازار فعلی اشباع نگشته باشد. میزان مصرف مشتریان فعلی قابل افزایش باشد. سازمان بتواند سهم بازار رقبا را به دست آورد و بالا رفتن مقیاس تولید یک مزیت رقابتی محسوب شود.
توسعه بازار: در این روش محصولات و خدمات فعلی سازمان در مناطق جغرافیایی جدید عرضه می گردند. این روش زمانی موثر است که سازمان به کانال های جدید توزیع با کیفیت و قابل اطمینانی دسترسی داشته باشد و هزینه ها مقرون به صرفه باشد، یا زمانی که محصولات در بازار با استقبال خوبی مواجه می شود. هنگامی که سازمان بتواند بازارهای اشباع نشده و بکری را کشف کند. منابع انسانی و مالی اضافه به منظور توسعه عملیات داشته باشد. ظرفیت تولید مازاد بر مصرف فعلی بازار باشد. کسب و کار سازمان رو به گسترش سریع جهانی باشد. در تمام این شرایط این روش مثمر ثمر خواهد بود.
توسعه محصول: این روش به نوعی افزایش فروش به وسیله بهینه سازی محصولات و خدمات فعلی می باشد. این روش را زمانی به کار می گیرند که در چرخه عمر محصولات سازمان، محصول اصلی در مرحله بلوغ به سر می برد. تکنولوژی دچار تحول زیادی شده باشد. سازمان های رقبا محصولات بهتری را با قیمت مشابه عرضه کرده باشند. رشد کسب و کار در یک صنعت سریع باشد. سازمان قابلیت بالایی برای تحقیق و توسعه داشته باشد.

استراتژی تمرکز روی مشتریان فعلی سازمان متمرکز است.

استراتژی تنوع

استراتژی تنوع، مجموعه فعالیت هایی است که یک سازمان با ارائه محصول در بازار جدید به منظور دستیابی به رشد و سود بیشتر انجام می دهد. این روش به ریسک پذیری بالایی احتیاج دارد. به همین خاطر سازمان هایی از این روش استفاده می کنند که قدرت ریسک پذیری بالاتری داشته باشند. همچنین بعضی از سازمان هایی که می خواهند به جز بازاری که در آن حضور دارند، بازار امن دیگری داشته باشند از این روش استفاده می نمایند تا سهم خود را در بازار جدید بالاتر ببرند. انواع استراتژی تنوع عبارتند از:

تنوع گرایی همگون: این روش زمانی به کار گرفته می شود که سازمان ها می خواهند محصولات جدیدی را وارد بازار کنند که با محصولات قبلیشان مرتبط است. بنابراین این محصولات جدید برای مشتریان ناشناخته نیست. وقتی دوران اوج یک محصول در بازار رو به افول است، سازمان ها از این روش استفاده می کنند تا رکود بازار محصولات خود را بشکنند.
تنوع گرایی ناهمگون: این روش کاملا برعکس روش قبل می باشد. یعنی سازمان ها محصولات جدیدی را وارد بازار می نمایند که با محصولات گذشته آن هیچ ارتباطی نداشته باشد. اما با مشتریان سازمان مرتبط باشد. استفاده از این روش دارای ریسک کمتری است، چون سازمان با مشتری های خود و نیازهای آنان، آشنایی نسبی دارد. بنابراین می تواند محصولی به بازار عرضه نماید که مشتریان به آن نیاز دارند.
تنوع گرایی افقی: بعضی اوقات سازمان محصول جدیدی را وارد بازار می کنند که هیچ ارتباطی با محصولات گذشته آنها ندارد و حتی مرتبط با مشتریان فعلی سازمان هم نیست. در این مواقع سازمان از استراتژی تنوع گرایی افقی استفاده می کند. استفاده از این روش هم دارای ریسک زیادی است. چون سازمان زمانی که مشتریان خود را به طور کامل نمی شناسد، محصولی کاملا جدید را وارد بازار می نماید. سازمان ها زمانی از این روش استفاده می کنند که از نفوذ محصول خود در بازار به اندازه کافی راضی نیستند و رشد نمی کنند. در چنین حالتی اگر سازمان دارای پشتوانه مالی کافی باشد می تواند از این شیوه استفاده کند تا شانس خود را با محصول جدید و در بازاری جدید امتحان نماید.

استراتژی تنوع، دارای انواع مختلفی است.

استراتژی تدافعی

این استراتژی نیز مانند تمام استراتژی های دیگر انواع مختلفی دارد و به شیوه های گوناگونی اجرا می شود.

مشارکت: در این شیوه یا همکاری و حمایت دو یا چند کسب و کار، یک سازمان جدید شکل می گیرند. این روش زمانی مفیدی است که میان شرکت های سهامی عام و سهامی خاص یا شرکت های بین المللی و محلی هم افزایی ترکیب گردد. همچنین یکپارچه کردن توانایی های دو سازمان مکمل یکدیگر باشند. هنگامی که چند شرکت کوچک می خواهند با یک سازمان بزرگ رقابت کنند نیز این شیوه را به کار می برند.

مشارکت یکی از انواع استراتژی های تدافعی می باشد.

کاهش: در این روش سازمان برای اینکه بتواند از کاهش فروش و سود جلوگیری کند، برای هزینه ها و اجرای فعالیت ها تجدید ساختار می نماید. به کارگیری این روش زمانی لازم است که سازمان با وجود اینکه شایستگی های لازم را دارد اما طی چندین سال به اهداف خود نرسیده باشد یا سازمانی که قرار است به فروش برسد در انجام فعالیت های خود ضعیف عمل کند، بهره وری و سودآوری کمی داشته باشد.
واگذاری: شیوه واگذاری به این معنا است که یک بخش یا جزئی از سازمان به فروش می رود. سازمان زمانی این راه را پیش می گیرد که روش کاهش جوابگو نباشد یا اینکه آن بخش از سازمان به منابع بیشتری احتیاج داشته باشد که از عهده خود سازمان خارج باشد. همچنین اگر عملکرد آن بخش ضعیف باشد و کل سازمان را تحت تاثیر عملکرد خود قرار دهد یا با دیگر اجزای سازمان تناسب نداشته باشد نیز از این شیوه استفاده می گردد.
انحلال: به معنی فروختن تمام دارایی سازمان است تا بتوان ارزش ملموس آنها را کسب نمود. زمانی که استراتژی کاهش و واگذاری به نتیجه مطلوبی نرسند، یا سازمان ورشکسته شود، مدیران ناچار می گردند از این روش استفاده کند تا ضرر حاصل را به حداقل برسانند.